சீனிவாசலு கரும்புக் கட்டுகளை டிராக்டரில் ஏற்றும் போது டிராக்டர் டிரைவர் அவனை கூப்பிட்டார். ரத்தச் சிவப்பான கண்களும், தொங்கு மீசையும்
தொந்தியுமாக இருந்த அவரை நிமிர்ந்து பார்க்கவே அவனுக்கு பயமாய் இருந்தது.
“டேய், இங்க வாடா. உம் பேரு என்ன? சீனிவாசா? நீ எங்கூட இப்போ ஆலைக்கு வர்றே. அங்க இந்த கட்டுங்களை நீதான் எறக்கிப் போடறே. என்னா? முளிக்காத. உங்க மேஸ்திரிகிட்ட நான் சொல்லிட்டேன். ஏறு வண்டில,” என்று கரகரப்பான அதிகாரக் குரலில் அவர் சொன்னதை எதிர்த்துப் பேச சீனுவுக்கு தைரியம் வரவில்லை.
இருபது கிலோமீட்டர் தூரத்தில் இருந்த அந்த சர்க்கரை ஆலை கியூவில் நின்று கரும்பை இறக்கு வதற்குள் இருட்ட ஆரம்பித்துவிட்டது. திரும்ப அவர்கள் இருவரும் டிராக்டரில் வரும்போது டிரைவர் ராமசாமி அவனிடம் சற்று இனிமையாகப் பேசினார்.
அவர் கேட்டதின் பேரில் சீனு தனது குடும்ப விவரங்களையும், ஜாதியையும் சொன்னான்.
அவன் அங்கே பெரியம்மா வீட்டில் மூணு நாலு மாசம் கரும்பு சீசன்ல தங்கி நாலு காசு சம்பாதிச்சு சித்தூர் ஜில்லாவில் இருந்த அவன் குடும்பத்துக்கு கொடுக்க வேண்டிய கட்டாயத்தையும் சொன்னான்.
“ம்..ம்…கஸ்ட ஜீவனந்தான்…உனக்கு இருபது வயசுதானா? பாத்தா நல்லா இருபத்தி அஞ்சுமாதிரி உடம்பு வளந்திருக்கு? அதிகம் படிக்கலைன்னாலும் மருவாதியாப் பேசறே. அப்படியே இரு உருப்படுவே,” என்றவர் அவனை ஓரு சிறிய ஓட்டு வீட்டின் முன்னால் நிறுத்தினார். சுற்றிலும் கரம்புக் காடு.
“இத்தாம்பா நம்ம வீடு. இங்கேந்து நீ வீடு திரும்ப நாலு மைலு நடக்கணும். வா. மொதல்ல குளிச்சுட்டு துண்ணலாம். நீயும் எங்கூட உக்காரு,” என்று அவர் சொன்னது அவனுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. சரி என்று தலையாட்டினான்.
கை கால்களைக் கிணற்றடியில் இருவரும் கழுவிக் கொண்டிருந்த போது, “அடியே, சொர்ணம், எங்க போய்த் தொலஞ்ச, குளிக்கணும், துண்டை எடுத்தா. இதோ இந்தப் பையனுக்கும் ஒரு வேட்டி எடுத்தா,” என்று அவர் குரல் கொடுக்க உள்ளே இருந்து அவரை விட பத்து பதின்ஞசு வயசு குறைஞ்ச பொண்ணு வந்தாள்.
“இந்தாங்க” என்று முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பிக் கொண்டு துண்டையும் வேட்டியையும் நீட்டினாள்.
அப்போதுதான் அவளைப் பார்த்தான் சீனிவாசுலு. முப்பது முப்பத்தைஞ்சு வயசு இருக்கும். உருண்டை முகத்தில் தடித்த உதடுகள், தடித்த புருவத்தின் கீழ் தெரிந்த கண்களை இடுக்கி அவனை எடை போட்டாள்.
அவள் கொஞ்சம் தாட்டியா இருந்தாலும், வலுவான உடம்பு. தூக்கி இடுப்பில் சொருகியிருந்த நைலான் சேலை முழங்காலின் கீழே கருங்காலிக் கட்டையில் செய்த போல் இருந்த கால்களைக் காட்டியது.
“தம்பியும் எங்கூட துண்ணப் போறான். கொஞ்சம் கருவாட்டுக் கொளம்பு மிச்சம் இருந்திச்சே அதையும் வை சீக்கிரம்,” என்று பனியனைக் கழற்றிக்கொண்டே பேசினார் ராமசாமி.
“என்னடி நான் பேசிட்டே இருக்கேன். எங்கேயோ பாக்கற, நிமிர்ந்து பாருடி, விருந்தாளி வந்திருக்கான் என்ன நினைப்பான்” என்று அவர் சொல்ல அவள் நிமிர்ந்து சீனிவாசனைப் பார்த்தாள்.
அப்போது அவன் பார்வை இறுக்கமாய் இருந்த ரவிக்கையின் மேல் போத்தான் போட முடியாமல் திணறி மேலே அரைவட்டமாய் பிதுங்கிய முலைகள் பட்டதும் அவள் முகம் சிவந்தது. பிறகு ஒரு வினாடி சிரிப்பு தோன்றி மறைய அவள் வீடு திரும்பினாள்.
அவர்கள் இருவரும் கோவணத்துடன் குளிக்கத் தொடங்கிய போது சீனிவாசலு தண்ணீர் சேந்தி அவர் தலையில் ஊற்றினான். தனக்கும் இடையில் ஊற்றிக் கொண்டான்.
“அடியே, சோப்பைக் காணுமே, கொண்டாடி அறிவு கெட்டவளே” என்று அவர் சொன்னதும் அவள் ஓடி வந்தாள்.
தொடர்ந்து அவன் தண்ணீர் சேந்தி அவர் தலையில் ஊற்றினான். அப்போது அவள் குனிந்து முதுகைத் தேய்க்க அவள் கைகளின் அசைவுக்கு ஏற்றபடி முலைகள் தாளம் போட்டதைக் கண்டதும் சீனுவுக்கு இடுப்புக்குக் கீழே சூடேறியது. அவன் இடுப்பின் கீழே போன அவள் பார்வை, ஒரு கணம் கோவணத்தில் கூடாரம் போட முயற்சித்த சுண்ணியின் வளைவில் பாய்ந்ததும் அவன் உடலைத் திருப்பிக் கொண்டான்.
“ஏண்டி உம் வேலை முடிஞ்சுதில்ல போய் சமயலை கவனி, இது ஆம்பிளங்க குளிக்கற இடம் இனிமே இங்க ஒனக்கு வேலை இல்லை” என்று அவர் சொல்ல அவள் உள்ளே ஓடினாள்.
“தம்பி நீ இன்னும் கல்லாணம் கட்டலை. நானு ரெண்டு தடவை கட்டினவன். மூத்தா கிணத்தில விளுந்து செத்தப்புறம் இதைக் கட்டினேன். இந்த பொட்டைங்களை எப்போதும் ஒரு கன்டிரோல்ல வெக்கணும். வாயத் தொறக்க விடாம நாலு அடி போட்டு வைக்கணும் இல்லை தலைக்கு மேல ஏறிடுவாளுங்க,” என்றவர் அவன் இருப்பதைக் கண்டுக்காமலேயே கோவணத்தை கழற்றி எறிந்து விட்டு வேட்டியை மாற்றிக் கொண்டார்.
அவனும் கோவணத்தைக் கழற்றி எறிந்து விட்டு வேட்டியை உடுத்துக் கொண்டான். அப்போது ராமசாமி பார்வை அவன் உறுப்பின் மீது ஒரு கணம் பதிந்தது. “இந்த வயசிலேயே பனம் புடுக்கு கணக்கா வளந்திருக்கே” என்று அவர் சிரிக்க அவன் முகம் சிவந்தது.
வீட்டில் நுழைந்த ராமசாமியும் சீனிவாசனும் பாயில் உட்கார்ந்தார்கள். அவர் கூரை மறைவில் சொருகி இருந்த குவார்ட்டர் பாட்டிலை எடுத்து ஒரு டம்ளரில் ஊற்றினார்.
“தம்பி சீனிவாசா, உனக்கு சரக்கு போடற பழக்கமில்லைன்னு உங்க மேஸ்திரி சொன்னாரு, ஓணுமின்னா சொல்லு,” என்று அவர் கேட்டபோது அவன் வேண்டாமென்று தலையாட்டினான்.
“இப்போ போடமாட்டே. சரிப்பா. நாளிக்கி கலியாணம் கட்டி நாலுவூர் போயி சம்பாரிக்கணும்னா தண்ணி போட்டாத்தான் ஓடும்…இல்லைன்னா உடம்பு ஓஞ்சுடும்” என்றவர் தொப்பையைச் சொறிந்து கொண்டு சரக்கை உள்ளே தள்ளிக் கொண்டு பேசினார்.
“உனக்கு அக்கா தங்கச்சி நாலு பேரு இல்லியா” என்று அவர் கேட்க அவன் தலையாட்டினான். மேஸ்திரி சொன்னது ராமசாமி நினைவுக்கு ‘சீனிவாசலு குடும்பம் பெரிசு. அக்கா தங்கச்சி நாலு பேரு. அவன் அக்கா இங்க வந்திருந்திச்சு நல்ல அளகா அம்சமா இருக்கு. ஆனா கட்டிக்க ஆளில்ல. கஸ்ட ஜீவனம். அவுங்க சித்தூரில சுண்ணாம்பு காளவாயில ஒர்க் பண்றாங்கன்’னாரு.
“பையன் நல்லவன். ஒரு கெட்ட பளக்கம் இல்லை. மத்த பயலுங்க மாதிரி சம்பாரிச்சதை கண்ட பொட்டைக் களுதைங்களுக்காக செலவு செய்ய மாட்டான். கிடைச்சவகூட படுக்கற பளக்கம் இல்லை. பொம்பளைங்கன்னா பயப்படறான்” என்று மேஸ்திரி சொன்னதை அவனிடம் ராமசாமி சொல்லவில்லை.
கருவாட்டுக் குழம்பையும் சோத்தையும் அள்ளித் தின்றார்கள். அப்போது சொர்ணம் குனிந்து அவனுக்கு பரிமாறிய போது அவள் நெடி சீனுவைக் கிறங்க வைத்தது.
அதன் பிறகு, கையைக் கழுவிக் கொண்டு ராமசாமி சுருட்டைப் பற்ற வைத்தார். சீனிவாசன் திரும்பி வீட்டுக்குப் போகத் தயாரானான்.
“இரு தம்பி, வெளிய நில்லு இதோ வாரேன்,” என்று உள்ளே போனார் ராமசாமி.
கதவருகே நின்று அவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த சொர்ணத்தை உள்ளே அழைத்தார். “இதப் பாருடி, நான் சொல்றத கன்டிசனா கேட்டுக்க. அந்தப் பையனப் பார்த்தியா. நல்ல குலம். பளக்கம். சவகாசம் எல்லாம் இருக்கு. நாலு பிள்ளைங்களோட பொறந்தவன். அவன்தான் உனக்கு பிள்ளை கொடுக்கப் போறான். இன்னும் அதை நான் அவனுக்குச் சொல்லலை. அதனால என்னா? பொம்பிளை கூடப் படுறான்னு சொன்னா என்னை எதுத்துச் சொல்ல தகிரியம் எவனுக்கு இருக்கும்?” என்று உறுமினார்.
“ஐயோ என்னாங்க இது. கேக்கவே அசிங்கமா இருக்கு. கட்டின புருசனே இன்னொருத்தங்கூட படுடின்னு பொண்டாட்டியாண்ட சொல்லுவானா? புருசன் நீங்க இருக்கீங்க, அதை வுட்டுப்புட்டு அவன்கூடப் படுக்கறதா. உங்க பேச்சே சரியில்லீங்க. வேணாங்க. நாலு பேருக்குத் தெரிஞ்சா நான் தூக்குப் போட்டு சாவோணம். மானம் போவும்,” என்று பயத்துடன் பேசினாள்.
“ஏண்டி எதுத்துப் பேசற தகிரியம் வந்திச்சா உனக்கு. எனக்குத் தெரியாதா எது சரி எது தப்புனு? பெரிய அசிங்கம் பார்க்கற. பெரிய கண்ணகி பரம்பரை. உங்க அப்பனே உன் சித்திய வச்சிருக்கான். உங்க அம்மாகாரி ஓடுகாலி மூணு மாசம் ஊரை மேஞ்சுட்டுத் திரும்பி வந்தவ. அதுல போகாத மானாமா? நான் என்ன நடுத்தெருவிலயா முந்தானிய விரிச்சுப் படுன்னு சொல்றேன். இல்லை தேவடியாத்தனம் பண்ணச்சொல்றேனா? உனக்குப் பிள்ளை இல்லை. எனக்கு மானம் போவுது..”
“ஏற்கனவே ஊருல நாலு கம்மினாட்டிங்க கேக்கறாங்க, ‘அண்ணி இன்னும் முழுவலையா’ங்கறான். அதுக்காகவாவது நீ ஏதோ அஜஸ்ட் பண்ணிக்கினு மூணு நாலு தடவை அவனோட சேர்ந்தா உம்மடி கனமாகும். நீ மட்டும் மாட்டேன்னு அடாவடி அடிச்ச, நான் உனக்கு சக்காளத்தியைக் கொண்டாந்துடவேன் ஆமா கண்டிசனா சொல்லிட்டேன்.
“அதுக்கும் பொண்ணு ரெடி. அந்தப் பையன் அக்கா இருபத்தி மூணு வயசு அம்சமா இருக்காளாம், மேஸ்திரி சொன்னாரு. போயி அதைத் தாலி கட்டிக் கொணாந்துடுவேன். ஆனா அதுக்கு முன்னால உன் தலைய சீவி கிணத்தில போட்டுப் போவேன், உக்கும்…” என்று உருமலுடன் மேலே சொருகி இருந்த வீச்சரிவாளை எடுத்து கையில் வைத்துக் கொண்டு இன்னொரு கையால் அவள் முடியை இழுத்துப் பிடித்து ராமசாமி பேசிய போது அவளுக்கு பயத்தில் பேச்சு வரவில்லை.
“ஐயா விடுங்க, எனக்கு உங்க பேச்ச மீற தகிரியம் இல்லீங்க. ஏதோ தாலி கட்டினவ அதுதான்…சொன்னேன். ஆனா நீங்களே சொல்லிட்டீங்க. நாம் பேசினது தப்புத்தாங்க. நான் கால்ல ஓணா உழறேன். நீங்க சொன்னபடியே ஆவட்டம் ஆண்டவனே” என்று அழ ஆரம்பித்தாள்.
“அடச்சீ, என்னவோ கொலை விளுந்த மாதிரியா அழுவறே. உங்க அம்மாகாரியா இருந்தா இப்பவே ஓடிப்போய் அவன் வேட்டிய உருவிருப்பா. கேட்டுக்க. நாளைக்கி நான் காவலூர் போறேன். மூணு நாளு அங்க தங்கி காவலூர் மில்லுக்கு லோடு ஓட்டணும். அந்த மூணு நாள்ல மல்லா கொட்டை பயிர் பண்ண நிலத்தை நீ ரெடி பண்ணணும். அந்தப் பையனை இங்க தங்கச் சொல்லப் போறேன். அவன் அதுக்கு உதவட்டும். மீதி நான் சொன்ன வேலைய நீ முடிக்க என்னா செய்யணுமின்னு நான் சொல்ல வேணாம்.”
“ஆனா நீ அவனுக்கு துணிய விரிக்கறது பிள்ளைப் பொறப்புக்குத்தான். ஏதோ சேந்தமா, வேலை முடிஞ்சுதா, அதோடு உட்டுடு. அதை விட்டுப்பிட்டு வளந்த பையன் கூட அப்படி இப்படி மாரைப்பிடி பூளைப் பிடின்னு கையக் காலைப் போட்டு ஜாலி பண்ணினா ரெண்டு பேரையும் வெட்டிப் பொதைச் சுப்புடுவேன். உக்கும் தெரிஞ்சுக்க,” என்றவர் விடு விடுவென்று வெளியே போனார்.
வெளியே அவருக்காக காத்துக் கொண்டிருந்த சீனிவாசனை சொர்ணம் பார்த்தாள். அப்போது அவள் மனத்திரையில் அவன் வேட்டி மாற்றியபோது சில வினாடிகள் அம்மணமாக நின்றதைப் பார்த்த காட்சி தோன்றி மறைந்தது. சற்று விரைத்த அவன் சுண்ணி முழுசாகத் தோன்றி மறைந்த சில கணங்கள் அவளுக்கு மூச்சு முட்டியது. அந்த நினைப்பு வர அவளுக்கு வெட்கமாய் இருந்தது.
மூணு நாளாவாது நிம்மதியா புருசன் இல்லாம இருக்கலாம். அதுவே ஒரு நல்ல செய்தி. அதுக்கு மேல வயசுப் பையன்கூட இதுனணும். இதுக்குப் போயி அழுவரியேன்னு அவ மனசு அவளைப் பார்த்து சிரிச்சிச்சு.
ராமசாமி அவனுடன் மெயின் ரோடுவரை நடந்தார். அப்போது, “இந்தாப்பா. உங்கிட்ட ஒரு விசயம் சொல்றேன். வெளிய யாராண்டையாவது பேசின தீத்துப்புடுவேன். கேட்டுக்க.”
“நீ என்னா பண்ற, நான் சொல்றதைக் கவனமா கேட்டுக்க. நான் நாளைக்கி காவலூர் போயி மூணு நாளு அங்க இருக்கற மில்லுக்கு லோடு அடிக்கணும். அதனால அந்த மூணு நாளு நீதான் என் வீட்டுக்குக் காவல் இருக்கப் போற. சொர்ணத்தோட சேர்ந்த அந்த மூணு நாளில நிலத்தெல்லாம் துப்புரவா சுத்தம் பண்ணணும். நிலக்கடலைக்கு தயார் பண்ணோணும். வேலிய இழுத்துக் கட்டோணம். ஆடுங்களை மேய்க்கணும். அப்புறம் முக்கியமான விசயத்துக்கு வருவோம்.”
“நான் உனக்கு மூணு நாள் கூலி கொடுத்துடுவேன். அதுக்கு ஒரு முக்கியமான வேலை செய்யோணம். அதை சரியா தகராறு இல்லாம சேஞ்சா நான் மில்லுகாரங்க கண்டிராக்டைர் கிட்ட சொல்லி உனக்கு பெர்மெனண்டா வேலை வாங்கித் தருவேன். என்னா?” என்று அவர் சொல்ல சீனிவாசன் “செய்யலாங்க,” என்று தலையாட்டினான்.
அவர் அவன் தோளைப் பிடித்து அவனை உற்றுப் பார்த்தார். “கவனமா கேட்டுக்க. இது வெளிய பேசற விசயமில்லை. யாராண்டையாவது சொன்னா உன் தலைய சீவிப்புடுவேன். உக்கும். சொர்ணத்தைக் கல்யாணம் கட்டி அது பத்து வருசத்தில உண்டாவலை.
பட்ணம் டாக்டர் பாத்துட்டு வேற ஆம்பிள அணுவை ஏத்தினாத்தான் அவ பிள்ளைப் பெத்துடுவான்னாரு. அதுக்கு இங்கிலீஸ் வைத்தியம் மூணு நாலு லட்சம் ஆவுமாம். அது நம்மால ஆவாது.”
“அதைவிட சாதி சனம்னு ஒண்ணு இருக்கே. அதெல்லாம் தெரியாத ஆம்பிளையவிட நல்ல தெரிஞ்ச சுத்தமான பையன் அணுவை ஏத்தணம்னு நான் முடிவு பண்ணிட்டேன். அதுக்கு நீ உதவப் போற, புரிஞ்சுதா. இருக்கற மூணு நாளுல சொர்ணத்தோட நீ சேரணம், விளங்கிச்சா” என்று அவர் கோபத்துடன் பேச அவனுக்கு முகம் சிவந்தது.
“அய்யா இது பொம்பிள சமாசாரம். எனக்கு என்னாங்க தெரியும். மேலும் அது உங்க சம்சாரம். அது என்ன ஏது எப்படி செய்வேன்…” என்று இழுத்தான்.
“ஒக்காள, இதுல என்னடா தெரியணும். நீ ஆம்பிள இல்லை. உம் வயசில நான் என் அண்ணன் மாமியாரையே ஓத்துப்புட்டேன். சொர்ணம் கிட்டப் போனாலே காலை விரிச்சுப் படுப்பா. அதுக்குப் பொறவு எல்லாம் தானே வந்துடும்,” என்று கோபத்துடன் பேசினார்.
“இல்லை அய்யா, இது வரை நான் பொம்பளைய நிமிந்தே பாத்தது இல்லை. பயமா இருக்கு. அதுவும் அக்கா கோவப்படாதா? அதாண்ட எப்படி இதுனர்து, அதுதான் சொன்னேன். தப்புத்தே” என்று அவன் இழுத்ததும் அவர் அவன் வேட்டியில் கையை விட்டு அவன் விதைப் பையை அழுத்திப் பிடித்தார். அவனுக்கு வலித்தது..
“சரீங்க அய்யா. நீங்க சொன்னபடியே ஆவட்டும். வலிக்குது எனக்கு. ஆனா அக்கா ஒத்துக்குமா?” என்று அவன் இழுத்தான்.
“ஓத்தா, ஏண்டா உன் அக்காவையா ஓக்க சொல்றேன்? அவ உன் அக்காவும் இல்லை, ஆத்தாளுமில்லை. ஒரு பொம்புளை. அது போதும். அதாண்ட சொல்லிருக்கேன். அவ ஒண்ணும் சொல்ல மாட்டா. ஒண்ணு புரிஞ்சுக்க சொர்ணமும் சரி, எந்தக் கமினாட்டியும் சரி. எம் பேச்சுக்கு மறு பேச்சுப் பேசினது கிடையாது. நீ பேசின, கொட்டைய அடிச்சுப்புடவேன் ராஸ்கோல்,” என்று அவர் சொன்னதும் அவனுக்கு வேர்த்து விட்டது. தலையை ஆட்டினான்.
அவர் கையை விலக்கவில்லை. “சரியா காலையில ஏளு மணிக்கு நான் வண்டிய எடுக்கறதுக்கு மின்னால வந்துடு,” என்று அவர் சொல்ல அவன் தலையாட்டினான்.
“ஒரு விசயம் கேட்டுக்க. நீ கண்ணை மூடிக்கிட்டு நான் சொன்னபடி ஏதோ ஏத்தினமான்னு ஊத்தினமான்னு வேலைய முடிக்கணும். பேச்சுப் பேசிட்டு அதுங்கூட குஜாலம் பண்ணக்கூடாது. மாருல கையப் போடறது வாய வெக்கறது அதெல்லாம் தொடப்படாது. விளங்கிச்சா,” என்று அவர் கொட்டையை மீண்டும் அழுத்தி சொன்ன போது வலியில் அவன் உஸ் என்று குரல் எழுப்பினான்.
அவர் போன பின்பு அவனுக்கு சிறிது நேரம் கைகால் ஓடவில்லை. மறுநாளை நினைத்தால் அவனுக்கு நடுக்கமாய் இருந்தது.
மறுநாள் காலை அவன் வந்த போது ராமசாமி வண்டியை ரெடி பண்ணிக் கொண்டிருந்தார். “ஏண்டா உனக்கு என்ன சொன்னேன். காலைல வரச் சொல்லலையா?” என்று முறைத்தார்.
அவர் கிளம்பிப் போகும் முன்னால், செர்ணத்தையும் அவனையும் கூப்பிட்டார். “ரெண்டு பேரும் கேட்டுக்கங்க. சொன்ன வேலைய சரியாச் செய்யாம வம்பு பண்ணினீங்க தொலைச்சுப்புடுவேன், ஆமா. கேட்டுக்கடி, அவன் விவரம் தெரியாத பையன். அதனால இதாச்சு அதாச்சுங்காத. நீதான் பார்த்துக்கணும்,” என்று அவர் சொன்னதற்கு அவள் மூஞ்சியைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு தலையாட்டினாள்.
“நல்ல காரியத்துக்கு மின்னால மூஞ்சியத் தூக்கி வெச்சுக்காத. சிரிடி.” என்று சொல்லிக் கொண்டே போனவரைப் பார்த்த சொர்ணம். “ஆமா அதுக்குத்தான் கொறைச்சல்” என்று தோளில் இடித்துக் கொண்டாள்.
டிராக்டர் மறைந்த பின்பு இருவரும் சற்று நேரம் மௌனமாய் இருந்தார்கள். அவளை நிமிர்ந்து பார்க்கவே சீனிவாசனுக்கு வெட்கமாய் இருந்தது.
“இதைப் பாரு. இதில எனக்கு முளுசா இஸ்டம் கிடையாது. ஆனா அவரு கோவக்காரரு. ஏற்கனவே ஒரு கொலையைப் பண்ணி செயில்ல மூணு மாசம் இருந்துட்டு வந்தவரு. உன்னைப் பத்தி எனக்கு ஒண்ணும் தெரியாது, அதனால ஓன் நல்லதுக்கு சொல்றேன். சொன்னதைச் சேஞ்சுட்டுப் போ. பங்கம் வராது, ஆனா அதுக்குன்னு வேற ஏதனாச்சும் அதுக்கு மேல ஆரம்பிச்ச அவராண்ட சொல்லி போட்டுறுவேன்” என்று அவனை முறைத்துப் பார்த்துக் கொண்டே சொன்னாள்.
“ஆமா அக்கா…” என்று ஆரம்பித்தவனை அவள் தடுத்து நிறுத்தினாள். “பேச வேணாம். அதெல்லாம் அப்புறம் மொதல்ல போயி அவர் சொன்னபடி வேலிய சரிபண்ணு. கிடா மடக்கணும். நிலம் புதறா வளந்து கிடக்கு அதையெல்லாம் வெட்டிப் போடு. வேலையப் பாரு. உச்சைக்கி ஆக்கி வெக்கறத தின்னு, தெரிஞ்சுதா, வேற பேச்சே வேணாம்,” என்று அவள் சொன்னதும் அவன் அங்கிருந்து நகர்ந்தான்.
அவன் தொடர்ந்து வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். இடையில் ஒரு தடவை அங்கே தலையில் புடவையைப் போர்த்திக் கொண்டு வந்த சொர்ணம்
“பீடி ஓணுமா? அவரு வெச்சிருக்காரு” என்று நீட்டினாள். அவன் அவளைப் பார்க்காமலே வேண்டாமென்று தலையாட்டினான்.
“பீடி பிடிக்காம இருக்கிறது நல்லதுதான். ஆனா மனுசி வெயில்ல தேடிட்டு வந்த கேட்டாளேன்னு அக்கறையில்லாம தலையாட்டினா எப்படி. உன் ஆம்பிள கருவத்தை என்னாண்ட காட்டாதே நிமிந்து மூஞ்சியப் பாத்துப் பேசு” என்று அவள் அதட்டிப் பேசியதைக் கேட்டுத் திகைத்தான். பயத்தில் ஒரு பீடியை எடுத்து பற்ற வைத்துக் கொண்டு இழுத்தான். அதன் காரத்தில் இருமினான். பதிலுக்குக் காத்திராமல் அவள் போய்விட்டாள்.
வெயில் தலைக்கு மேல் ஏறிக் கொண்டிருந்தது. கிணற்றில் யாரோ தண்ணீர் சேந்துவதைக் கேட்டு தலை நிமிர்ந்து பார்த்தான். சொர்ணம் கிணற்றடியில் குளித்துக் கொண்டிருந்தாள். அக்குளுக்கு அடியில் பாவாடையை இழுத்துக் கட்டிக் கொண்டு தண்ணீரைத் தலையில் ஊற்றிக் கொண்டிருந்தாள்.
அவள் திடமான தோள்கள் மேலே போகும் போது அக்குள் முடி தெரிய அவனுக்கு இதயம் வேகமாய் அடித்துக் கொண்டது. அவள் காலைத்தூக்கி துணி தோய்க்கும் கல்லில் வைத்துத் தேய்த்துக் கொண்ட போது, அகன்ற தொடை தெரிய அவன் இடுப்படியில் ரத்த ஓட்டம் அடியில் அதிகரித்தது. நனைந்த பாவாடை அவள் மார்பு வட்டங்களை எடுத்துக் காட்டியது.
சிறிது நேரம் கழித்து புடவையைச் சுற்றிக் கொண்டு வந்தவள், “ஏய் அறிவு இருக்கா. ஓத்தா, பொம்பளை குளிக்கச்சே வேடிக்கையா பாக்கற. அக்கா தங்கச்சி கூடப் பொறந்தவன்தானே? உங்க வூட்ல இப்படித்தாம் பண்ணுவியா? கையக் கழுவிட்டு வா, சோத்தப் போடறேன்“ என்று அவள் சொன்னதும் பயத்தில் உறைந்து விட்டான்.
அவன் வீட்டின் உள்ளே நுழைந்த போது அவள் தரையில் குத்திட்டு உட்கார்ந்திருந்தாள். அவன் எதிரில் தட்டை எடுத்து வைத்து, சோத்தைக் குவித்து குழம்பை ஊற்றினாள். இரண்டு வெங்காயத்தையும் ஒரு பச்சை மிளகாயயையும் வைத்தாள்.
“உக்காந்து துண்ணு,” என்றவள் கையைத் தூக்கித் தண்ணீர் குடித்த போதுதான அவள் ரவிக்கை போடாமல் புடவையைச் சுற்றிக் கொண்டிருந்தாள் என்று அவனுக்கு புரிந்தது.
“என்னா பாக்கற” என்ற அவள் கேள்விக்கு, “இல்லீங்க வந்து…” என்று இழுத்தான் சீனிவாசன்.
“ஏம் பாத்தா புடிக்கலையா, பெரிய மன்மத ராசான்னு நெனப்பு,” என்று அவள் தோளில் இடித்துக் கொண்டதும், “இல்லீங்க, அப்படி ஒண்ணுமில்லை. பளக்கமில்லியா, அதுதான்…இருக்கு…” என்று அவன் சொன்னதும் அவள் சிரித்தாள்.
“என்னைப் பார்த்து பயந்து போற மனசன் நீ ஒத்தன்தான் ஐயா. அது சரி அப்படி மரத்தடில படு. வெயில் இறங்கட்டும் அப்போ மீதி வேலைய முடி,” என்று சொல்ல அவன் அங்கிருந்த வேப்ப மரத்தடியில் படுத்தான். அப்படியே தூங்கி இருக்க வேண்டும், ஏனெனில் யாரோ அவன் காலை அசைப்பது கேட்டது.
“என்ன ரொம்ப தூக்கமா? சோம்பேரி, சோத்தை அதிகம் போட்டேனா? எந்திரு போய் அந்த ஆடுங்களை இழுத்துட்டு வா. பாலைக் கரக்கோணம்,” என்று அவள் உத்தரவிட அவன் ஓடினான். ஆனால் அவனால் ஆட்டம் காட்டிய ஆடுகளை பிடிக்க முடியவில்லை.
அவள் ஓடிவந்து ஆடுகளைப் பிடித்துக் கட்ட முடித்தாள். ஓடி ஆடி களைக்க மூச்சு வாங்கிக் கொண்டிருந்தவனைப் பார்த்து, “ஆடு மடக்கவே தெரியலையே, நீ பொம்பளைய என்னத்தை மடக்கப் போற? கலியாணம் கட்டி என்னத்தையா செய்யப் போற?” என்று அவள் கழுத்தைத் தலைப்பால் துடைத்துக் கொண்டே சிரித்த போது தெற்றுப் பல் தெரிந்தது.
“வேலை பண்ணினது போதும். உடம்பு நாறுது. போய் குளி மொதல்ல. அப்புறம் வா உள்ள சோத்தை வெக்கறேன்” என்று அவனைக் கிணத்தடிக்கு அனுப்பினாள்.
அவன் குளித்துக் கொண்டிருக்கும் போது வந்தவள் “இந்தா சோப்பைப் போட்டுக் குளி ஒடம்பு நாறப்படாது,” அங்கே நின்று அவனைப் பார்த்தாள்.
“வயசவிட வளத்தி அதிகமாத்தான் இருக்கு” என்று சொன்னவள் பார்வை அவன் கோவணத்தின் மீது இருப்பதைக் கண்டதும் அவன் கையால் தன்னை மறைத்துக் கொண்டான்.
“என்னமோ நான் பாக்காத விசயம், யாருக்கும் இல்லாத விசயம் பொத்தி மூடிக்கற…உக்கும்..” என்று அவள் பேசியதை அவன் கண்டு கொள்ளவில்லை.
இரவு அவர்கள் சாப்பிட்ட போது அதிகம் பேசவில்லை. “வவுறு நெரம்பிச்சா, சொல்லு,” என்று அவள் கேட்டதற்கு அவன் தலையாட்டினான். “ரொம்ப வேலை பண்ணிட்ட நீ வெளிய படு நீ. உள்ளார நாம் படுப்பேன்,” என்று அவனை அனுப்பினாள்.
சாணித்தரையில் பாயைப் போட்டு படுத்துக் கொண்டான். மேலே அரை வட்டமான நிலா லேசாக இருட்டை நீக்கியது. சுவர்க்கோழிகள் சங்கீதம் பாடின. சிறிது நேரம் கழித்து சொர்ணம் வரும் சப்தம் கேட்டுத் திரும்பிப் படுத்தான்.
அவள் அவன் பக்க்தில் உட்கார்ந்திருக்க வேணும். அவள் தொடை அவன விலாவில் இடித்த போது அவன் சுண்ணி விறைத்து நின்றது சங்கடமாய் இருந்தது.
“ஏய் ஒரு மனுசி படுக்கையில பக்கத்தில வந்து உக்கார்றா நீயானா தூங்கற மாதிரி டபாய்கற, மனுசிக்கு மரியாத கொடு” என்று அவள் உசுப்ப அவன் எழுந்திருந்து உட்கார்ந்தான். .
“என்னா பீடி ஓணுமா?” என்று அவள் நீட்டியதும் அதை மறு பேச்சு பேசாமல் அதை வாங்கி வலித்தான். இருமல் வந்ததும் அதை அடக்கினான். அந்த பீடியை அவனிடமிருந்து பிடுங்கியவள் அவனை முறைத்தாள்.
“இந்த மாதிரி பொட்டச்சி சொன்னதுக்கு எல்லாம் ஏன் அய்யா செய்யற? பிடிக்கலைன்னா அதைச்சொல்லு. ஆம்பிளக்கி தகிரியம் இல்லன்னு தெரிஞ்சா பொட்டக் கழுதிங்க உன்னை கிழிச்சுப்புடுங்க” என்று சொன்னவள் அந்த பீடியை வாங்கி ஊதினாள்.
புகையை ஊதியவள் பசக் என்று எச்சில் துப்புவதை வாயைப் பிளந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
“என்னா அப்புடிப் பாக்கற? இந்த சொர்ணத்தால ஆவாதது இல்லவே இல்லை தெரிஞ்சுக்க,” என்று அவனை உற்றுப் பார்த்ததும் அவன் நடுங்கினான்.
“அது சரி, என்னைப் பார்த்தே நடுங்கற என்ன உன்னைத் துன்னவா போறேன்? சரியான சோடி செட்டப் பண்ணிட்டாரு நம்ம ஆளு” என்று தோளில் இடித்துக் கொண்டவள் அவன் தொடையில் உரிமையுடம் கையை வைத்தாள்.
“உனக்கு பொம்பளைப் பழக்கமே இல்லியாமே? ஐயா சொல்லிச்சு. அதெப்படி?” என்று அவள் கேட்டதற்கு அவன் பதில் பேசலை.
“இல்லை சொர்ணக்கா. அக்கா தங்கச்சி தவிர ஃபீமேல்ஸ் பழக்கமில்ல. அதுதான்….” என்று அவன் அடங்கிய குரலில் பேசினான். அவள் அவனை உற்றுப் பார்த்தாள். அவள் உருண்டை முகம் அவனை நெருங்கியதும் வெற்றிலை வாசனை நெடி அடித்தது.
“அதனால இப்போ எங்கூட படுக்கறது வேதனைங்கற. எனக்குந்தான் வேதனை. தாலி கட்டினவனே இன்னொருத்தங்கூடப் படுங்கறான் என்ன செய்ய? ஆனா சத்தியமா ஒண்ணு சொல்லு, நிசமாவே ஒண்ணுந் தெரியாதா?” என்று அவள் கேட்க அவன் ஆம் என்று தலை அசைத்தான்.
“அடோங்க, என் அதிர்ச்டம், பொலி எருதுக்கு பதிலா கடேறிக் கன்னை அனுப்பிருக்காரு எம் புருசன். சரி. நான் சொன்னதைப் பண்ணு. எல்லாம் சவுகரியமா முடிஞ்சுடும்,” என்றவள் ஒரு கையால் அவன் தோளைப் பற்றிப் பேசினாள். அவன் உடல் நடுங்கியது.
“நீ பசுமாட்டை சினைக்கு விட்டிருக்கியா?” என்ற அவள் கேள்விக்கு அவன் தலையாட்டினான்.
“பின்னை என்ன ஐயா படிப்பு படிக்கணும்? அதேதான்…வா வேலைய முடி” என்று அவன் பக்கத்தில் படுத்துக் கொண்டாள்.
அவன் பயத்துடன் அவளைப் பார்த்தபடி அருகே படுத்துக் கொண்டான். “என்ன ஐயா, இதெல்லாம் சொல்லோணமா, பொடவையத் தூக்கு இடுப்புக்கு மேல,” என்று வெறுப்புடன் அவள் சொல்ல நடுங்கிய கை களால் அவன் புடவையை இடுப்பு வரை தூக்கினான்.
அதற்கு மேல் அவன் அசையவில்லை. அவள் கையை வேட்டியினுள் விட்டு அரைத்தூக்கலாய் இருந்த தண்டைப் பிடித்தாள்.
“ஏன் ஐயா இது. காலைல நான் குளிக்கறதப் பாக்க வெளிய நீட்டிக்கிட்டு நின்னுச்சு. இப்ப என்னா? என்னைப் புடிக்கலையா, என் அளகு போதலையா? இல்லை நான் கறுப்பு அதனாலியா,” என்று அவன் மடியைத் தடவிக் கொண்டே பேசினாள்.
“சேச்சே நீ நல்லா வளத்தியா அளகாத்தான் இருக்க அக்கா. ஆனா ரொம்ப கோவப்படற அதுதான் பயமாருக்கு” என்று அவன் சொன்னபோது அவள் கை இடுப்புக்குக் கீழே தவழ்ந்து அவன் கோவணத்தை ஓதுக்கி அடியில் கோணிக் கொண்டு நின்ற அவன் சுண்ணியைத் தடவியது.
