நான் ஷூ லேசை கட்டி விட்டு நிமிர்ந்து அம்மாவை பார்த்தேன். அம்மா தந்த சாப்பாட்டு பேக்கை வாங்கி தோளில் மாட்டிக் கொண்டேன்.
“அசோக், சொன்னது ஞாபகம் இருக்கட்டும். அரை நாள் லீவ் போட்டுரு. பொண்ணு வீட்டுக்காரங்க அஞ்சு மணிக்குலாம் வரச் சொல்லி இருக்காங்க. தரகர் நாலு மணிக்கு வந்துருவாரு. நீயும் நாலு மணிக்குலாம் வந்தாதான் சரியா இருக்கும்” என்றாள் அம்மா.
நான் “சரிம்மா” என்று தலையாட்டினேன். அம்மா மேலே பார்த்து,
“முருகா, இந்த இடமாவது நல்ல படியா அமையணும்” என்று கடவுளிடம் வேண்டிக் கொண்டாள்.
நான் எழுந்து கொள்ள, அம்மா என் கன்னத்தை பிடித்து நெற்றியில் முத்தமிட்டாள். நான் பதிலுக்கு அவள் கன்னத்தில் முத்தமிட்டேன்.
“கெளம்புறேம்மா” என்றுவிட்டு வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தேன். என்னுடைய பல்சரில் ஏறி அமர்ந்து, ஸ்டார்ட் செய்து, ஆக்சிலரேட்டரை முறுக்கினேன். அம்மா “மெதுவா போடா” என்று கத்திக் கொண்டு இருக்கும்போதே எண்பது கிலோ மீட்டர் வேகத்தில் மெயின் ரோட்டில் பறந்து கொண்டு இருந்தேன்.
இன்று மாலை எனக்கு பெண் பார்க்க செல்கிறோம். எனக்கு சுத்தமாக பிடிக்கவில்லை. அம்மாவின் மனம் நோகக் கூடாது என்பதற்காக ஒத்துக் கொண்டேன். எனக்கு ஏன் பிடிக்கவில்லை தெரியுமா? நான் ஒரு பெண்ணை காதலிக்கிறேன். இந்த பிறவி மட்டுமில்லை, எந்த பிறவியிலும் அவளே என் மனைவியாக வரவேண்டும் என்பதுதான் என் ஆசை.
என்னுடைய காதலியை போல ஒரு அழகு தேவதையை நீங்கள் பார்த்திருக்க முடியாது. ஒரு பெண்ணின் அங்கங்கள் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதை விளக்க வேண்டுமானால், என் காதலியின் அங்கங்களை காட்டித்தான் விளக்க வேண்டும். என் காதலி மிகவும் அறிவானவள், அடக்கமானவள், அன்பானவள், கருணையானவள். வானத்தில் இருந்து குதித்து வந்த தேவதையேதான் என் காதலி. அவள் வேறு யாருமில்லை. என்னை பத்து மாதம் ஈன்றெடுத்த என் அம்மாதான்.
என்ன அதிர்ச்சியாக இருக்கிறதா? அதுதான் உண்மை. நான் என் அம்மாவை காதலிக்கிறேன். சாதரணமாக இல்லை. வெறித்தனமாக. என் காதல் என் அம்மாவிற்கு தெரியாது. மகன் தேடும் பெண்மை தன்னிடம் இருப்பதை உணராமல், அவனுக்கு ஊரெல்லாம் பெண் தேடி அலைகிறாள்.
அம்மாவின் பெயர் காயத்ரி. ஆச்சாரமான பிராமண குடும்பத்தில் பிறந்தவள். சொந்த ஊர் ஸ்ரீரங்கம். அந்த காலத்திலேயே பி.ஏ படித்தவள். அவள் படித்த கல்லூரியில் பியூனாக இருந்த என் அப்பனை நம்பி, அவனுடன் சென்னைக்கு ஓடி வந்தவள். அவள் வாழ்க்கையில் செய்த ஒரே தவறு அதுதான். ஓரிரு வருடங்கள் சென்னையில் குடித்தனம் செய்து விட்டு, என் அப்பன், அம்மாவின் கையில் என்னை கொடுத்து விட்டு, மீண்டும் இன்னொரு பெண்ணுடன் ஓடிப்போனான்.
வேறொரு ஜாதிப் பையனுடன் ஓடிப் போன அம்மாவை அவள் வீட்டில் மீண்டும் சேர்த்துக் கொள்ளவில்லை. அம்மா கலங்கவில்லை. வைராக்கியமாய், வேலைக்கு சென்று, தனியாக உழைத்து என்னை வளர்த்தாள். இன்று நான் ஒரு பெரிய நிறுவனத்தில் சி.ஏ வாக இருக்கிறேன் என்றால், அதற்கு முழு காரணமும் என் அம்மாதான். அம்மா என் மீது உயிரையே வைத்து இருக்கிறாள். அவளுக்கு உலகமே நான்தான்.
எனக்கும் அம்மாவை ரொம்ப பிடிக்கும். ஸ்கூல் படிக்கும்போது நான் கேட்டதெல்லாம் வாங்கி தருவாள். என் அழுகையை தாங்க மாட்டாள். அப்போதெல்லாம் ‘என் அம்மா, நல்ல அம்மா’ என்று தோன்றும். பின்பு கல்லூரி படித்த காலத்தில் அம்மா பட்ட துயரங்கள் எல்லாம் தெரிய வந்தபோது, ‘அம்மா பாவம். ரொம்ப நல்லவள்’ என்று அவள் மேல் பரிதாபம் வந்தது. பின்பு வேலை தேடி அலைந்து, நல்ல வேலையில் அமர்ந்து நாலு காசு சம்பாதிக்க ஆரம்பித்த போதுதான், அம்மாவின் அருமையை, அவள் பட்ட கஷ்டத்தை முழுமையாக என்னால் உணர முடிந்தது. ஒரு மகனை வளர்த்து ஆளாக்கி, நல்ல நிலைமைக்கு கொண்டு வர அவள் என்னென்ன பாடு பட்டிருக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. அம்மா மேல் இருந்த மரியாதை வானளவு உயர்ந்தது. அம்மா போல் ஒரு மனைவி எனக்கும் அமைய வேண்டும் என்று எண்ணினேன். கொஞ்ச நாட்களில் அந்த எண்ணம் ‘அம்மாவே மனைவியானால் என்ன’ என்று மாறியது.
எனக்குள் அந்த எண்ணம் வளர ஆரம்பித்த பின், என் கண்ணுக்கு அம்மா என் காதலியாகவே தோன்றினாள். எனக்கு அதில் சிறு தவறும் இருப்பதாக தோன்றவில்லை. காலையில் ஆபீஸ் கிளம்பும்போது கன்னத்தில் முத்தமிடுகையில், அதை என் காதல் முத்தமாகவே எண்ணிக் கொள்வேன். ‘கூட ஒரு இட்லி வச்சுக்கடா’ என்று அம்மா சொல்லும்போது அதை ஒரு மனைவியின் கரிசனமாகவே எடுத்துக் கொள்வேன். இருவரும் பைக்கில் செல்லும் போது, என் முதுகில் அழுந்துவது, என் காதலியின் முலைகள்தான் என்று எனக்கு தோன்றும். அம்மாவின் குழைவான இடுப்பை பிடித்துக் கொண்டு, பீச்சில் நடக்கும்போது என் காதல் மனைவியின் இடுப்பாகவே அதை எண்ணி லேசாக பிசைவேன். ஆனால் அம்மா இதை எல்லாம் சாதாரணமாகவே எண்ணிக் கொண்டு இருக்கிறாள்.
நானும் அம்மாவும் கிட்டத்தட்ட கணவன் மனைவி போலதான் வாழ்ந்து வருகிறோம். எனக்கு சமைத்து போடுவது, என் துணியை துவைப்பது, காலை பிடித்து தூங்க வைப்பது என்று ஒரு மனைவி செய்யும் எல்லா பணிவிடைகளையும் அம்மா எனக்கு செய்கிறாள். இருவரும் அடிக்கடி அடுத்தவர்களை கேலி செய்து, காலை வாரி விட்டு சிறுபிள்ளைகள் போல விளையாடுகிறோம். பைக்கில் ஜோடியாக செகண்ட் ஷோ சினிமா செல்கிறோம். ஷெல்லியின் கவிதைகளை பற்றி விவாதம் செய்கிறோம். இருவரும் ஒரே கட்டிலில்தான் தூங்குகிறோம்.
ஒரே ஒரு வித்தியாசம். என் அம்மாவோடு நான் உடலுறவு கொண்டதில்லை. என் அம்மாவின் நிர்வாண அழகை பார்த்ததில்லை. அவ்வளவுதான். அது தவிர்த்து நாங்கள் கணவன் மனைவி போலதான். அம்மாவை நான் காதலியாக பார்க்க ஆரம்பித்த பிறகு, அந்த ஒரு வித்தியாசமும் எங்களுக்குள் இருக்கக் கூடாது என்று தோன்றியது. அம்மாவுடன் உடலுறவு கொள்ள ஏங்கினேன். அம்மாவின் நிர்வாண அழகை பார்த்து ரசிக்க வேண்டும் என்று என் ஆண்மை துடித்தது. என் ஆண்மை வேகத்தை அவளிடம் காட்டி அவளை திகைக்க வைக்க வேண்டும் என்று எண்ணுவேன்.
ஆனால் இதில் எதுவுமே நடக்க போவதில்லை என்ற உண்மை புரிந்ததும் என் மனம் வாடிவிடும். அம்மா என் காதலை புரிந்து கொள்ள போவதில்லை. என்னை கணவனாக ஏற்று கொள்ள போவதில்லை. நான் என் காதலை மறைத்து அம்மாவின் விருப்பத்திற்கேற்ப வேறொரு பெண்ணை மணமுடிக்க சம்மதித்தேன். அம்மாவும் உற்சாகமாக எனக்கு பெண் தேடி வருகிறாள்.
*******************************************************************************************************
மாலை ஐந்து மணிக்கெல்லாம் பெண் வீட்டில் நாங்கள் ஆஜர் ஆகிவிட்டோம். பெரிய கூட்டு குடும்பமாக இருந்தார்கள். பெண்ணின் பெரியப்பா அந்த வீட்டில் முக்கியமானவராக தெரிந்தார். அவரை கேட்டே எல்லோரும் எல்லாம் செய்தார்கள். பெண் அம்மாவை போல அழகில்லை என்றாலும் லட்சணமாகவே இருந்தாள். அம்மா ‘பிடிச்சிருக்காடா’ என்று கிசுகிசுக்க நான் தலையாட்டினேன்.
“என் பையனுக்கு பொண்ண ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு” என்றாள் அம்மா.
“அப்ப பையனோட அப்பா வந்துட்டா மேற்படி விஷயங்கள பேசலாம்” என்றார் பெண்ணின் பெரியப்பா.
நானும் அம்மாவும் அதிர்ந்தோம். நான் தரகரை பார்க்க அவர் தலையை குனிந்து கொண்டார். எங்கள் குடும்பத்தை பற்றி முழுமையாக பெண் வீட்டில் சொல்லாமல் விட்டிருக்கிறார்.
“எனக்கு அப்பா இல்லை சார். அம்மா மட்டுந்தான். சின்ன வயசில இருந்தே அம்மாதான் என்னைய வளத்தாங்க” என்றேன்.
அவர் திகைப்புடன் அம்மாவை ஏற இறங்க பார்த்தார்.
“என்ன தம்பி. பூ, போட்டோட இருக்காங்க. அப்பா இல்லைன்னு சொல்றீங்க?”
நான் பற்களை கடித்துக் கொண்டு,
“அவர் நான் சின்ன பையனா இருக்குறப்பவே எங்களை விட்டு போயிட்டாரு. அம்மாதான் தனியா என்னை வளத்தாங்க”
இப்போது அவர் முகத்தில் ஒரு கேலிப்புன்னகை வந்து உட்கார்ந்து கொண்டது.
“ஓஹோ. அப்பா இல்லாத புள்ளயா? அவர் பேராவது தெரியுமா?” என்றவர், தரகரிடம் திரும்பி, “என்னையா தரகரே, ரொம்ப நல்ல குடும்பம்னு சொன்னீரு. வெவகாரமான குடும்பமா இருக்கும் போல தெரியுதே”
எனக்கு கோபம் வந்தது. அம்மாவின் கண்களில் இருந்து ஏற்கனவே நீர் வர ஆரம்பித்து இருந்தது.
“சார். வாய்க்கு வந்தபடி பேசாதீங்க. எங்க குடும்பத்துல அப்படி என்ன குறைய கண்டுபிடிச்சீங்க?”
“உன்கிட்ட இருக்குற குறை உனக்கு எப்படி தெரியும் தம்பி. அடுத்தவங்களுக்குதான் தெரியும். புருஷன் இல்லாத ஒரு வாழாவெட்டி வீட்டுல சம்பந்தம் வச்சுக்குற அளவுக்கு நாங்க தரம் தாழ்ந்து போயிரலை”
“சார் கொஞ்சம் மரியாதையா பேசுங்க. எங்க அம்மா ரொம்ப கவுரவமானவங்க”
“என்ன தம்பி, குரலை உசத்துற? கவுரவமானவங்களா? புருஷன வெரட்டி விட்டுட்டு, இப்படி சீவி சிங்காரிச்சு மினுக்கிக்கிட்டு இருக்கிறவள, எங்க குடும்பத்துல வேற பேர் சொல்லி கூப்பிடுவோம். சபையில சொல்ல வேணாமேன்னு பாக்குறேன்”
எனக்கு ஆத்திரம் தலைக்கேறியது.
“யோவ், இனிமே ஒரு வார்த்தை எங்க அம்மாவ பத்தி தப்பா பேசுன, நாக்கை இழுத்து வச்சு அறுத்துருவேன்”
அவரும் கோபமானார்.
“அடிங்ங்ங்.. என் வீட்டுல வந்து உக்காந்துகிட்டு என் நாக்கையே அறுத்துருவியா நீ. அம்மாவ சொன்னதும் ரோஷம் பொத்துக்கிட்டு வருதோ. சின்ன வயசுல இருந்து தனியா உங்கம்மா உன்னைய வளக்குரான்னு சொன்னியே, அவ என்னென்ன தேவடியாத்தனம் பண்ணி உன்னை வளத்தாளோ. யாருக்கு தெரியும்?”
எனக்கு அதற்கு மேலும் பொறுமை இல்லை. எழுந்து சென்று அந்த ஆளின் சட்டையை கொத்தாக பிடித்து கன்னத்தில் ஒரு அறைவிட்டேன். அவரின் குடும்பத்தார்கள் பதிலுக்கு என்னை தாக்க முற்பட, வீடு அல்லோகலப் பட்டது. பெண் பார்க்க சென்று பெருஞ்சண்டையில் முடிந்து விட்டது.
நானும் அம்மாவும் வீட்டுக்கு திரும்பி வந்தபோது மணி எட்டு ஆகிவிட்டது. உள்ளே நுழைந்ததும், அம்மா சோபாவிலேயே உட்கார்ந்து அழ ஆரம்பித்தாள். நான் அம்மாவுக்கு அருகில் சென்று அமர்ந்து கொண்டேன். சிறிது நேரம் அழுதவள், பின்பு கண்களை துடைத்துக் கொண்டு என்னை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.
“உனக்கு எங்க இருந்துடா இப்படி கோவம் வருது?”
“என்னம்மா, அந்த ஆளு உன்ன தப்பா பேசுறான். பாத்துக்கிட்டு சும்மா இருக்க சொல்றியா?”
“புருஷன் இல்லாம ஒரு பொண்ணு வாழ்ந்தா, நாலு பேரு நாலு விதமாத்தான் பேசுவாங்க. அதுக்காக அவசரப்படுறதா? உன்னை மாதிரி நான் அவசரப்பட்டு இருந்தா, இன்னைக்கு உன்னை இந்த அளவுக்கு வளர்த்திருக்க முடியுமா?”
“உன் அளவுக்குலாம் எனக்கு பொறுமை இல்லை. அந்த ஆளு நாக்க அறுக்காம வந்தேன்னு சந்தோஷப்படு”
அம்மா கோபமானாள்.
“மறுபடியும் பாரு. நீ இப்படி எடுத்ததுக்கெல்லாம் அவசரப் பட்டா, அப்புறம் உனக்கு யாரும் பொண்ணு தர மாட்டாங்க”
நான் கோபத்தில் கத்தினேன்.
“யாரும் தரவேணாம். எனக்கு கல்யாணமே வேணாம். நான் இப்படியே இருந்துர்றேன்”
அம்மா என் கோபத்தை பார்த்து மிரண்டாள். நான் கல்யாணமே வேண்டாம் என்றது அவளுக்கு அதிர்ச்சியை அளித்தது. கோபம் தணிந்து சாந்தமானாள்.
“அசடு மாதிரி பேசாதடா”
“இல்லைமா. நான் சீரியசாத்தான் சொல்லுறேன். எனக்கு கல்யாணம் வேணாம்”
“அசோக்க்க். என்ன பேச்சு இது? இந்த பொண்ணு இல்லைன்னா வேற பொண்ணு. அதுக்காக கல்யாணமே வேணாம்னு சொல்றதா?”
“இப்ப எதுக்கு எனக்கு கல்யாணம் எழவெல்லாம்?”
“என்னடா இப்படி பேசுற? உன்னைய கவனிச்சுக்குறதுக்கு ஒரு பொண்ணு வேணாமா?”
“அதான் நீ இருக்கியே”
என்னுடைய பதிலில் அம்மா இளகினாள். என் தலையை வருடிக் கொடுத்தாள்.
“அம்மா எவ்வளவு நாளுடா கண்ணா, உன்னை கவனிச்சுக்க முடியும்? வேற ஒரு பொண்ணு உன்னை கவனிச்சுக்க வேண்டிய காலம் வந்துருச்சுடா”
“நீ இருக்குற வரைக்கும் என்னை கவனிச்சுக்கம்மா. அது போதும்.”
“அம்மா மேல இருக்குற பிரியத்துல நீ அப்படி சொல்லுற. என்னதான் நான் உன்னை கவனிச்சுக்கிட்டாலும், உனக்குன்னு ஒருத்தி வந்து கவனிச்சுக்குற மாதிரி இருக்குமா?”
“எதுக்கும்மா எனக்கு இன்னொருத்தி. அதுதான் அவ பண்ணப்போற எல்லாத்தையும் நீயே பண்ணுறியே”
“புரியாம பேசாத அசோக். பொண்டாட்டி மட்டுமே தர்ற சுகம்னு ஒண்ணு இருக்கு. அது உனக்கு வேணாமா?”
நான் அமைதியானேன். அம்மாவின் கண்களையே உற்று பார்த்தேன். கேட்டுவிடலாமா? மனசுக்குள் லேசான தடுமாற்றம். என் கட்டுப்பாட்டை மீறி வார்த்தைகள் வெளியே வந்து விழுந்தன.
“அந்த சுகத்தையும் நீயே எனக்கு தரக்கூடாதாம்மா?”
நான் அம்மாவிடம் கேட்டே விட்டேன். அம்மா தன் காதுகளை நம்ப முடியாதவளாய், என்னை பார்த்தாள்.
“அ…சோ…க்..க்”
நான் அம்மாவின் கைகளை பிடித்தேன்.
“ப்ளீஸ்மா. நீயே எனக்கு பொண்டாட்டியா இருந்துரும்மா. எனக்கு வேற எவளும் வேண்டாம்”
அம்மா தன் கைகளை உதறிக் கொண்டாள். பளாரென்று என் கன்னத்தில் அறைந்தாள்.
“நாயே. என்ன பேசுறேன்னு தெரிஞ்சுதான் பேசுறியா? பெத்த அம்மாகிட்ட பேசுற பேச்சா இது?”
நான் நிமிந்து அம்மாவை பார்த்தேன்.
“எனக்கு அது தப்பா தெரியலைம்மா”
“போதும் நிறுத்து அசோக். ஒரு ஃபிரண்ட் மாதிரி உன்கிட்ட பழகுனது தப்பா போச்சு. அதான் பெத்த அம்மாவையே படுக்குறதுக்கு கூப்பிடுற”
“அம்மா. ப்ளீஸ். என்னை புரிஞ்சுக்கோ. நீ அம்மாங்கறதை நான் மறந்து ரொம்ப நாளாச்சு. உன்னைய என் பொண்டாட்டியாத்தான் நெனைக்கிறேன். உன்னை வெறித்தனமா லவ் பண்ணுறேன். யெஸ் மாம். ஐ லவ் யூ. ஐ லவ் யூ லைக் எ மேட். என் லவ்வர நான் படுக்குறதுக்கு கூப்பிடுறது என்ன தப்பு?”
அம்மா என் பதிலில் ஆடிப்போனாள். அம்மாவின் கண்களில் அவளுடைய கோபம் காணாமல் போய் என்னை பற்றிய பயம் வந்து ஒட்டிக் கொண்டது.
“அசோக். நான் உன் அம்மாடா. அம்மாவை போய் இப்படி எல்லாம்.. என்னடா இது?”
அம்மாவின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வர ஆரம்பித்தது. அம்மாவின் உதடுகள் துடித்தன. எனக்கு அம்மாவை பார்க்க பாவமாக இருந்தது. சிறிது நேரம் அமைதியாய் இருந்துவிட்டு பின்பு தீர்க்கமாக சொன்னேன்.
“நான் உன்னை வற்புருத்தலைம்மா. உனக்கு புடிச்சுதுன்னா என்னை புருஷனா ஏத்துக்கோ. நாம சந்தோஷமா வாழலாம். இல்லைன்னா என்னை இப்படியே விட்று. வேற ஒருத்திய கல்யாணம் பண்ணிக்க சொல்லி ஃபோர்ஸ் பண்ணாத. இந்த ஜென்மத்தில எனக்கு பொண்டாட்டின்னா அது நீதான்”
நான் சொல்லிவிட்டு அம்மாவின் பதிலுக்கு காத்திராமல், எழுந்து படுக்கையறைக்கு சென்றேன். அப்படியே மெத்தையில் தொப்பென்று விழுந்து கண்களை மூடிக் கொண்டேன்.
எப்போது தூங்கினேன் என்று தெரியவில்லை. காலையில் எழுந்தபோது அம்மாவை அருகில் காணவில்லை. எழுந்து ஹாலுக்கு சென்று பார்த்தால், அம்மா சோபாவிலேயே படுத்து தூங்கிக்கொண்டு இருந்தாள். நான் குளித்துவிட்டு ஆபீசுக்கு கிளம்பினேன். அம்மாவிடம் இருந்து சாப்பாட்டு பையும், முத்தமும் இன்று இல்லை. எங்கேயோ வெறித்து பார்த்த வண்ணம் உட்கார்ந்து இருந்தாள். எனக்கு ஆபீஸில் வேலையே ஓடவில்லை. அம்மாவின் நினைவு என்னை கொல்ல ஆரம்பித்தது. நான் மோகத்தீயில் துடித்தேன்.
அன்று வெள்ளிகிழமை. அடுத்த இரு நாட்களும் எனக்கு விடுமுறை. மாலை எனக்கு வீட்டிற்கு செல்ல மனம் வரவில்லை. நண்பனின் ரூமுக்கு சென்று மூக்கு முட்ட குடித்தேன். மதுவின் போதை அம்மாவின் நினைவை சற்று குறைத்தது. அன்று இரவு அவன் ரூமிலேயே படுத்துக் கொண்டேன். காலையில் வீட்டிற்கு சென்றதும் அம்மா என் மேல் எரிந்து விழுந்தாள்.
“நைட்லாம் எங்கடா போய் சுத்திட்டு வர்ற?”
“ஃபிரண்ட் ரூமுல இருந்தேன்”
“தண்ணியா? ஒரு ஃபோன் பண்ணி கூட சொல்ல முடியாதா உனக்கு?”
“பேட்டரில சார்ஜ் இல்லை”
“நான் நைட்டு ஃபுல்லா, என்னாச்சோ ஏதாச்சோன்னு துடிச்சுக்கிட்டு கெடக்குறேன். நீ ஜாலியா குடிச்சுட்டு வந்து நிக்கிறே. ஏண்டா என்னைய இப்படி கொல்லுற?”
எனக்கு கோபம் வந்தது. அம்மாவின் புஜத்தை பிடித்து இழுத்து என் முன்னால் நிறுத்தினேன். அவள் கண்களை கூர்மையாக பார்த்தேன்.
“நீதான் என்னை கொல்லுற. உன்னால நான் தெனம் தெனம் செத்து பொழைக்கிறேன். நீ கெடைக்கலைன்ற ஏக்கத்துல நான் பைத்தியமா ஆயிருவேன் போல இருக்கு. உன் நெனைப்ப தாங்க முடியாமதான் போய் குடிச்சுட்டு வர்றேன்”
அம்மா திகைத்தபடி நிற்க, நான் அவள் கையை விட்டுவிட்டு உள்ளே சென்றேன். குளிர்ந்த நீரில் நெடுநேரம் குளித்தேன். ஆனாலும் மனதுக்குள் எரிந்த காமத்தீ அணையவில்லை. குளித்து முடித்து வேறு உடை மாற்றிக் கொண்டு, ஹாலுக்கு வந்தேன். அம்மா என்னையே அமைதியாக பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள். பின்பு,
“சாப்பாடு எடுத்து வைக்கிறேன். சாப்பிடலாம். வா” என்றாள்.
“எனக்கு பசியில்லை. நீ சாப்பிடு”
“அப்படியே அறைஞ்சுருவேன். என் மேல உள்ள கோவத்தை எதுக்கு சாப்பாடு மேல காட்டுற”
“எனக்கு வேண்டாம்மா. ஆளை விடு”
“இப்போ வரப்போறியா இல்லையா?”
அம்மா என்னை முறைத்தாள். அவள் கண்களில் கோபம் கொப்பளித்தது. நான் நடந்து சென்று டைனிங் டேபிள் முன் சேரை இழுத்துப் போட்டுக் கொண்டு உட்கார்ந்தேன். அம்மா எடுத்து வைத்த சப்பாத்தியை மவுனமாக உண்டேன். அம்மா எனக்கு அருகில் உள்ள சேரில் அமர்ந்தாள். என் தலையில் கை வைத்து முடியை கோதி விட்டாள்.
“என்னடா கண்ணா ஆச்சு உனக்கு? ஏன் இப்படி எல்லாம் பண்ற? நேத்து நீ வராம அம்மா எப்படி துடிச்சு போயிட்டேன் தெரியுமா? நீ இப்படி இருந்தா அம்மா என்ன பண்றது? சொல்லு”
நான் அம்மாவை ஏறிட்டு அவள் கண்களை பார்த்தேன்.
“எனக்கும் என்ன பண்றதுன்னே புரியலைம்மா. எனக்கு நீ வேணும். அது மட்டும் தெளிவா தெரியுது. உன் மேல இருக்குற ஆசை, அடக்க முடியாத அளவுக்கு அதிகமாயிருச்சு. நீ எனக்கு கெடச்சாதான் அது அடங்கும்”
அம்மா கொஞ்ச நேரம் என்னையே பரிதாபமாக பார்த்தாள்.
“அப்படி என்னடா இந்த கெழவிகிட்ட இருக்கு? எதுக்கு இப்படி தவிக்கிற?”
நான் அம்மாவை பார்த்தேன். கிழவியா? இவளா? முப்பத்தைந்து வயதுக்கு மேல் யாரும் இவளை மதிப்பிட முடியாது. உடம்பில் லேசான தோல் சுருக்கத்தை கூட பார்க்க முடியாது. பிராமண பெண்களுக்கே உரித்த செக்க செவேலென்ற நிறம். நல்ல உயரம். வட்டமான பொலிவான முகம். தடித்த சிவந்த உதடுகள். கழுத்துக்கு கீழே பெண்களே பார்த்து பொறாமைப் படக்கூடிய அளவிற்கு, பருத்த முலைகள். ஒரே ஒரு மடிப்புடன் கூடிய சிக்கென்ற இடை. குறுகிய இடுப்புக்கு கீழே சரேலென்று விரிந்து கொண்ட புட்டங்கள். கிழவியா? நீயா? நான் அம்மாவிற்கு பதில் சொன்னேன்.
“எனக்கு தேவையான எல்லாம் உங்கிட்டதாம்மா இருக்கு. இந்த உலகத்துல உன்னைய போல ஒரு அழகி வேற யாரும் இல்லைம்மா. உன்னைய தவிர வேற யாருமே எனக்கு பெண்ணாவே தோணலை. உன்னை பாக்குறப்போ மட்டுந்தான், என் ஆண்மை துடிக்குது. அந்த துடிப்பை உனக்கு காட்டணும்னு மனசு ஏங்குது. ஹூம். என் தவிப்பு உனக்கு புரியாதும்மா. விட்று”
அம்மா என்னையே பார்த்துக் கொண்டு இருக்க, நான் மீதி சப்பாத்தியையும் சாப்பிட்டு விட்டு எழுந்தேன். கை கழுவிவிட்டு, ஹால் ஜன்னலுக்கு அருகில் சென்று, ஜன்னல் கம்பிகளை பிடித்துக் கொண்டு, ரோட்டையே வெறித்து பார்த்துக் கொண்டு இருந்தேன். கொஞ்ச நேரம் கழித்து பின்னால் அம்மா நடந்து வரும் சத்தம் கேட்டது. நான் திரும்பவில்லை. ஜன்னலுக்கு வெளியே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தேன். அம்மா நடந்து வரும் சத்தம் நின்றது. சிறிது நேரம்தான். அம்மா என் இடுப்புக்கு இருபுறமும் தன் கைகளை செலுத்தி, என்னை அணைத்துக் கொண்டாள். அம்மாவின் முலைகள் என் முதுகில் அழுந்தின. அம்மா என் கழுத்தில் லேசாக முத்தமிட்டாள். பின் காதோரமாய் கிசுகிசுத்தாள்.
