நான் எதிர்பார்த்திருந்த விடுமுறைகள் வந்தே விட்டன. நாற்பத்தி ஐந்து வயதிலும், இந்த உலகத்தின் உச்சாணிக்கொம்பில் இருப்பது போன்ற உணர்வுகள் பெரும்பாலான நேரங்களில் இருந்தபோதும், அவ்வப்போது உடல் கிளர்ந்தெழுந்து கொண்டு, தணிக்கப்படாத வேட்கையின் தாக்கத்தைக் காட்டிக்கொண்டுதானிருந்தது.
இந்த விடுமுறைக்கு இரண்டு வாரங்கள் என்னோடு தங்கியிருப்பதற்காக என் மகன் முகேஷ் வந்திருந்தான். வந்ததும் அவனோடு பேசியதில் அவனது தினசரிப் பழக்க வழக்கங்கள் சற்றே மாறியிருப்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்திருந்தது. அதிகாலையில் எழுந்து ஒட்டப்பயிற்சி, இளம் குளிர் விடுபடாத நேரத்திலேயே குளியல், வெயில் வருவதற்குள்ளாகவே காலைச்சிற்றுண்டி என்று அவனது வாழ்க்கைமுறைகள் மாறியிருந்தன. அதற்கேற்றாற்போல அவனது தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வது எனக்கு மிகுந்த மனநிறைவை அளித்துக்கொண்டிருந்தது. சூடாக காப்பியருந்தியபடி இருவரும் ஜன்னலுக்கு வெளியே பார்வைகளைப் பதித்தபடி, பல்வேறு விஷயங்களைப் பற்றி அளவளாவுவது வழக்கமானது.
முகேஷ் கண்ணுக்கு லட்சணமான ஆண்மகனாயிருந்தான். இன்னும் கொஞ்சம் உடல்பயிற்சி செய்தால் சல்மான் கான் போலாகி விடுவான் என்று தோன்றியது. குளித்து முடித்ததும் அவன் ஒரு பெர்முடாவை அணிந்தபடி வருவதை வழக்கமாக வைத்திருந்தான். நானும் ஒவ்வொரு நாளும் காலையில் குளித்து முடித்ததும், பிரா கூட அணியாமல் தொளதொளவென்று ஒரு நைட்டியோடே வீட்டில் வலம் வருகிற வழக்கத்தை வைத்திருந்ததால், அவனது உடைகள் எனக்கு எவ்விதமான உறுத்தலையும் ஏற்படுத்தியிருக்கவில்லை. நான் இயல்பை விடவும் சற்றே உயரமாக, ஓரளவுக்குப் பார்க்க அழகாகவே இருப்பதாக பலர் கூறியதுண்டு. எனவே, அவ்வப்போது முகேஷ் தற்செயலாக எனது முலைகளைப் பார்க்கிறபோதெல்லாம், அவனது இளமையை நான் கண்டு மகிழ்வது போல, அவனும் எனது அழகைக் கண்டு களிக்கிறான் என்று மனதுக்குள்ளே எண்ணிக் கொள்வேன். அதைத் தவிர, அவனுக்கோ எனக்கோ, தாய்மகன் என்ற உறவி மீறி வேறு விதமான எண்ணங்கள் மனதுக்குள்ளே கிளர்ந்திருப்பதற்கான எந்த அறிகுறியும் தென்பட்டிருக்கவில்லை.
கனவுகளுக்கும் எதார்த்தத்துக்கும் இடையே இருந்த வித்தியாசங்களை நான் அறிந்திருந்தேன். ஆயினும், இந்த விடுமுறை நாட்களின் ஒரு காலைப்பொழுதில் எல்லாமே மாறிப்போயின.
அன்றைய தினம், வழக்கம்போல காலைக் குளியலை முடித்து விட்டு, காப்பி தயாரிக்க ஆயத்தம் மேற்கொண்டிருந்தேன்.
முகேஷ் டைனிங்க் டேபிளுக்கு வந்தபோது, அவன் அணிந்து கொண்டிருந்த பெர்முடா மிக மிக மெல்லியதாக இருந்ததை நான் கவனித்தேன். வழக்கத்துக்கு மாறாக அவனது ஆணுறுப்புக்களின் அசைவுகளை அந்த மெல்லிய துணி பட்டவர்த்தனமாகக் காட்டிக்கொண்டிருந்தது. எச்சில் விழுங்கிய நான் பார்வையை வேறு பக்கம் திருப்பிக்கொண்டேன். அதே நேரத்தில் அவனும் எதையோ என்னிடம் புதிதாகக் கண்டு கொண்டிருந்தான் போலும்.
“என்னம்மா, புது நைட்டியா?”
“இல்லப்பா, இது கொஞ்சம் சுருங்கிட்டதனாலே அடிக்கடி போடறதில்லே! அவ்வளவு தான்!”
“பார்த்தாப் புதுசு மாதிரியே இருக்கு!” என்று கூறியவனின் கண்கள் எனது உடலையே வெறித்துக்கொண்டிருந்தன. எனக்குக் கூச்சம் ஏற்பட்டது. நான் உள்ளே பிரா அணிந்து கொண்டிராததால், அவனது பார்வை எனக்கு ஏற்படுத்திய கூச்சத்தின் காரணமாக எனது இரண்டு முலைக்காம்புகளும் விடைத்துப் போனதை அவன் கவனித்திருப்பான் என்று தோன்றியது. சமாளித்துக்கொண்டு வழக்கம்போல டைனிங் டேபிளில் காப்பி பருகியபடியே அமர்ந்திருந்தோம்.
“இப்பெல்லாம் நீ வெளியே தெருவே போறதேயில்லையாம்மா?”
“ஊஹும்! நீ எப்படி..?”
“எப்பவாவது.”
அவன் உட்கார்ந்திருந்ததைப் பார்த்தபோது, அவனது நீளமான கால்கள் விரிந்திருப்பதைக் கவனித்தேன். அவனது முழு உடலையும் என்னால் காண முடிந்தது. அவன் அன்று அணிந்து கொண்டிருந்த பெர்முடா ஏற்படுத்திய விளைவோ என்னவோ, அவனிடமிருந்து எனது கண்கள் இம்மியளவும் கூட நகர சம்மதிக்கவில்லை. அவனது வலுவான தொடைகளைப் பார்த்தவாறே சற்றே என் கண்கள் மேலேறியபோதும், எழுச்சியின் அறிகுறிகளைக் காட்டியபடி அவனது உறுப்பு எழும்பியதால் ஏற்பட்டிருந்த கூடாரத்தை என் கண்கள் கவனித்தன. அப்படியே மேலே மேலே தொடர்ந்த எனது கண்கள் அவனது கண்களைப் பார்த்தபோது, அவனது கண்களும் அதுவரைக்கும் என்னையே வெறித்துக்கொண்டிருந்ததை என்னால் கண்டுகொள்ள முடிந்தது. எனது முலைகள் சராசரி அளவானவையல்ல என்பதை ஒப்புக்கொள்ளத் தான் வேண்டும். என்னப் போன்று பெரிய முலைகளைக் கொண்டுள்ள மற்ற பெண்களைப் போலல்லாமல், நான் பிரா அணிந்து கொள்வதைத் தவிர்த்து வந்ததால், அவை எனது உடலின் அசைவுகளுக்கேற்றபடி இரண்டு பக்கங்களிலும் குலுங்கிக்கொண்டிருப்பது வழக்கம். அவை சற்றே தொங்கிப் போய்விட்டிருந்தன என்றபோதும், அது பற்றி நான் கவலைப்பட்டதில்லை. நான் புடவை,சுடிதார், நைட்டி என்று எந்த உடையை அணிந்து கொண்டிருந்தாலும், பல ஆண்கள் எனது முலைகளைக் கவனிப்பதை நானும் பார்த்திருக்கிறேன். இன்றோ, வழக்கத்துக்கு விரோதமாக, சற்றே இறுக்கமான நைட்டியில், எனது முலைகள் எவரது கண்களையும் உறுத்திக்கொண்டிருக்கும் என்பதில் சந்தேகமில்லை. ஆயிரம் தான் மகன் என்றாலும் கூட முகேஷும் ஒரு ஆண் தானே அவனது பார்வையின் தீர்க்கத்தில் எனது காம்புகள் விடைத்துக்கொள்ளவும் எனக்குள்ளே ஒரு குறுகுறுப்பு ஏற்பட்டது.
அங்கிருந்து எழுந்து கொண்டு அவனுக்கு முதுகைக் காட்டியபடி நான் வேறு வேலையில் மும்முரமாக இருப்பது போல நடித்தேன். நான் அவனை வெறித்து நோக்கியதையும் அவன் நிச்சயம் கவனித்திருப்பான். இருந்தும், எனது மனதின் ஒரு மூலையில் எச்சரிக்கை மணி அடிக்கத் தொடங்கியது. இனம் புரியாத ஒரு படபடப்பு என்னை வந்து ஆட்கொண்டிருந்தது போலிருந்தது.
“உனக்கு எத்தனை கேர்ள்ஃபிரண்ட்ஸ் இருக்காங்க?” சற்றே அந்தரங்கமான அந்தக் கேள்வியை நான் துணிவுடன் கேட்டேன்.
சிறிது நேரம் எனது முதுகுக்குப் பின்னே அமைதி நிலவியது. அதைத் தொடர்ந்து அவன் சிரிப்பதை என்னால் கேட்க முடிந்தது.
“எவள் கூடவாவது நான் படுத்திருப்பேனோன்னு கேட்கிறியாம்மா?”
சற்றும் தயக்கமின்றி நெற்றிப்பொட்டில் அடித்தாற்போல அவன் கேட்டான். ஆனால், அவன் சொன்ன பதிலிலிருந்த கொச்சைத்தனம் சற்றே என்னை உலுக்கியது. கனவுகளுக்கும் எதார்த்தங்களுக்கும் இடையே இருக்கும் வேலிகளைப் பிய்த்தெறியும் கருவிகளில் ஒன்று அந்தக் கொச்சைத்தனம். அப்படி ஏதாவது நடக்க வேண்டுமென்பதல்ல எனது எண்ணம் ஆனால், அப்படி ஒரு வேளை நடந்து விட்டால், அதை எதிர்த்து அதை நடக்காமல் தடுக்கிற அளவுக்கு எனக்கு மனவலிமை இருக்கிறதா?
“அப்படிப் பட்டுன்னு பேசாதே,” என்று தர்மசங்கடத்தோடு சொன்னேன்.
“சரி! வெறும் எண்ணிக்கையை மட்டும் சொல்லறேன்,” என்று இழுத்தவன், ஓரிரு கணங்கள் கழித்து,” ஒரு இருபது பேர் இருப்பாங்க!” என்றான்.
“இருபதா?” நான் அதிர்ந்தேன். “இது ரொம்ப ஜாஸ்தியாத் தெரியுதே?”
“சரியா ஞாபகமில்லே அம்மா!” என்றான் அவன். “நீ எப்படி?”
“என்ன? இதென்ன இப்படியொரு அபத்தமான கேள்வி?” அவனுக்கு இன்னும் முதுகைக் காட்டியபடியே நான் பதில் அளித்தேன். எனது காதோரம் கோபத்தால் சிவந்திருந்தன. அதே சமயம் இந்தப் பேச்சு இனம் புரியாத ஒரு பரபரப்பை ஏற்படுத்திக்கொண்டிருந்தது என்பது மட்டும் உண்மை.
“இல்லேம்மா,” என்று ஒரு கணம் யோசித்து விட்டு,”உன்னோட வாழ்க்கையிலே எத்தனை ஆம்பிள்ளைங்க வந்து போனாங்க?” என்று சற்று விளக்கமாகக் கேட்டான்.
“சீ! உங்கப்பா ஒருத்தர் மட்டும் தாண்டா,” என்று பதில் அளித்தேன். அது தான் உண்மையும் கூட!
“என்னாலே நம்பவே முடியலேம்மா!”
“அப்படீன்னா?”
இப்போது நான் அவனை நோக்கித் திரும்பியபடி, சுவரோடு சுவராக சாய்ந்து கொண்டிருந்தேன். அவனது கண்கள் பசியோடு எனது முலைக்காம்புகளை மீண்டும் வெறிக்கத் தொடங்கின. நான் உள்ளுக்குள்ளே உருகிக்கொண்டிருப்பது போல் உணர்ந்தேன். எல்லைகள் கரைந்து கொண்டிருப்பது போலத் தோன்றியது மிக மிக விரைவாக.
“அம்மா! நீ இவ்வளவு.அழகா.வந்து.கண்ணுக்கழகா.கவர்ச்சியா.உனக்குன்னு சில தேவைகள்.அதாவது.எல்லாப் பெண்களையும் போலே..இருக்குமில்லையா.அந்த தாகம்..இதெல்லாம் கிடையாதா உனக்கு..?”
அவனது அழகான முகம் சங்கடத்தில் சிவந்திருந்தது. எனது கண்கள் மீண்டும் தற்செயலாக அவனது இடுப்புப் பகுதிக்குக் கீழே செல்லவும், பகீரென்றது. காரணம்,அவனது உறுப்பு அந்த அளவுக்கு எழுச்சியடைந்து குத்திட்டு நின்று கொண்டிருந்தது. அவன் அணிந்து கொண்டிருந்த பெர்மூடா, அவனுக்கு அவனது அம்மாவைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்ததன் விளைவாக ஏற்பட்டிருந்த கிளர்ச்சியை மறைக்க முடியாமல் ஏமாற்றி விட்டிருந்தது.
இதை இத்தோடு இப்பொழுதே நிறுத்தி விட வேண்டும் என்று தெரிந்திருந்த போதும், எனக்குள்ளே ஏற்பட்டிருந்த குறுகுறுப்பும், மையலும்.ஓ..நான் பத்து மாதம் சுமந்து பெற்ற மகன்! என்னிடம் எதைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருக்கிறான்? என்னை எப்படிக் குறுகுறுவென்று பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறான்? எனது முலைக்காம்புகள் விடைத்து வெடித்து விடுவன போலிருந்தன. நான் அணிந்து கொண்டிருந்த பேன்ட்டீஸில் ஈரம் சொட்டத் தொடங்கியிருந்தது. எனது இதயம் படபடவென்று அடித்துக்கொண்டிருந்தது எனது முலைகள் விம்மிக்கொண்டிருந்தன அவனது கண்களுக்கு அவற்றின் விம்முதல் அதிகப்படியான விருந்தை வழங்கிக்கொண்டிருந்தன. வலுக்கட்டாயமாக நான் மீண்டும் முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டேன். எனது கைகள் நடுங்கிக்கொண்டிருந்தன. ஆனால், எனது காதுகளில் அவன் என்னை நெருங்கி வருகிற சத்தம் சம்மட்டியால் அடிப்பது போல உரத்து உரத்துக் கேட்டது.
அவன் என் பின்னால் நின்று கொண்டிருந்தான். அவனது விரல்கள் எனது தோள்களில் விழுந்திருந்த கூந்தலைத் தள்ளி விட்டு விட்டன. அடுத்த கணமே, அவனது உதடுகள் எனது கழுத்தில் பதிந்தன.
“அம்மா!” அவன் கிசுகிசுத்தான். “என் அழகு அம்மா!” அவனது தொடைகள் என்னோடு அழுந்துவதை என்னால் உணர முடிந்தது.
“மு..முக்..முகேஷ்!”
என்னால் அதற்கு மேல் எதுவும் சொல்ல முடியவில்லை. காரணம், எனது உடலில் யாரோ நெருப்பு மூட்டியது போலிருந்தது. எனது கூதி ஏகத்துக்கும் ஈரமாகியிருந்தது. எனக்கு மயிர்க்கூச்செரிந்தது. அவனது கைகள் எனது முழங்கைகளின் மீது ஊர்ந்தன அவனது உதடுகள் எனது கழுத்தின் மீது நகர்ந்தன. எனது உடல் வெதவெதப்பாகிக்கொண்டிருந்தது. காலையிலேயே எனது மகனுக்கு ஏற்பட்டிருந்த அபாரமான எழுச்சி எனது உடலின் மீது அழுந்தியதால், எனது உடல் வெப்பத்தில் தகிக்கத் தொடங்கியிருந்தது. எனது உடலின் செழிப்பின் மீது வருடிய அவனது கைகள் என்னை உசுப்பேற்றி விட்டுக்கொண்டிருந்தன. அவனது உதடுகளின் முத்தம் தந்த சிலிர்ப்பில் எனது உடலே நடுநடுங்கிக்கொண்டிருந்தது.
“அம்மா!” அவன் மீண்டும் கிசுகிசுத்தான். “என் அழகு அம்மா! என் செல்ல அம்மா! என் செக்ஸி அம்மா!”
அவனது கைகள் எனது நைட்டிக்குள்ளே நுழைந்து கொள்ளவும், அவனது விரல்கள் எனது முதுகுத்தண்டை உரசியபோது எனக்கு மீண்டும் உடல் சிலிர்த்தது. தலையைப் பின்னுக்குத் தள்ளி விட்டு நான் என் கண்களை மூடிக்கொண்டேன். அதிகாலையின் இளம் சூரிய ஒளியில், பறவைகளின் கீச்சுக்கீச்சென்ற ஒலியின் பின்னணியில், ஒரு இளம் ஆணின் ஸ்பரிசம் தவிர வேறு எதைப் பற்றியும் எண்ண நான் அப்போது தயாராயில்லை.
“ஓ! அம்மா! உன்னை எப்படியாவது தொட்டுரணமுன்னு நான் எவ்வளவு ஆசையாயிருக்கேன் தெரியுமா?”
